Laatste dag van 2012, ‘stop de tijd’, voor ons gevoel staat ons leven zonder Thomas stil en is het veranderd in overleven.
Het is moeilijk te bevatten dat het vandaag de laatste dag is van 2012, een jaar waarin Thomas in januari zijn laatste bestralingen kreeg en de eerste uitslagen stabiel leken. Een jaar waarin wij dagelijks met veel angst maar zo ontzettend veel liefde voor en van Thomas hebben geleefd. Wij hebben zoveel moois gedeeld, achteraf lijkt het wel alsof we in elke dag meer dan 24 uur hebben gestopt. Het is een lange achtbaan vol tegenstrijdige emoties geweest en dat is het nog.
Vanaf de eerste minuut dat Thomas is geboren, is het een gevecht geweest. Een slechte prognose, zware behandelingen maar toch bleven wij vertrouwen houden die gebaseerd was op Thomas zijn sterke karakter en doorzettingsvermogen.
De eerste week na het overlijden leefden wij in totale ontkenning; “Thomas is even naar opa & oma en komt zo weer thuis”. Langzamerhand komt het besef en tegelijkertijd het enorme verdriet binnen. Het contrast is enorm, van een dag vol verzorging, spelen en ritme naar nul. Onverwachts komt het gevoel binnen over wat Thomas allemaal heeft doorstaan, met onze angsten en enorme zorgen. Het leven is 2 jaar, 3 maanden en 14 dagen zwaar en tegelijkertijd bijzonder geweest, een strijd waarin het woord “opgeven” niet voorkwam. Vanaf het moment dat je hoort dat je je kind kan verliezen, neemt je lichaam en geest het over en sta je zo intens in je eigen kracht. De kracht om samen te vechten, met Thomas voorop, werd per dag sterker dan ooit tevoren.
Het leven in de wereld van kinderoncologie is een onderdeel van onze wereld. Dit is iets waardoor wij als mensen veranderd zijn. Niks is vanzelfsprekend, er is geen oplossing om de pijn te verzachten, het gaat om zoveel meer dan alleen verwerken. De diepte van het verdriet kan je niet in woorden uitleggen. Ook al weet ik uit ervaring dat er in deze maatschappij veronderstellingen zijn over hoe lang verdriet mag duren, zal het nooit te begrijpen zijn als je zelf niet een vreselijk groot verlies hebt meegemaakt. Het verlies van een kind valt niet te relativeren, het is onbegrijpelijk.
Dit is en blijft Thomas zijn huis en Thomas zal altijd het middelpunt blijven. Zijn kamertje blijft onveranderd en zijn speelgoed blijft op dezelfde plek. Elke dag branden wij een kaars en sturen wij een heliumballon naar Thomas. Elke dag praten wij met en over Thomas, hij is ons favoriete gespreksonderwerp. Ook al gaat dit nu samen met veel tranen, hopelijk vinden wij ooit een manier en een doel om met dit enorme gemis te leren leven. Wij hopen dat wij voldoende incasseringsvermogen hebben om met confrontaties om te gaan en de enorme liefde die wij voor Thomas hebben, kunnen omzetten in kracht.
Lieve Thomas, papa en mama missen je en houden zo ontzettend veel van je.
Heel veel sterkte vandaag, maar ook de dagen die na vandaag komen…
Heel veel liefs
Selma en Peter
samen sterk is ook samen zijn en samen huilen en samen lachen . dat van het lied samen zijn . hou elkaar vast
Er staat zeker geen tijd voor. Het verlies van je kind kan je alleen begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Dit zal altijd pijn blijven doen. Hij blijft jullie kanjer. Veel sterkte de komende tijd!
In onze gedachten zijn wij bij jullie. Er zijn geen pennen genoeg om dit te beschrijven.
Veel liefs en sterkte,
Jullie buren
Ik ken jullie niet maar heb met tranen in mijn ogen jullie verhaal zitten lezen. Heel veel sterkte!
Lieve Thomas, Peter en Francis.
Ik heb vannacht om 23:58 een kaarsje aangestoken.
Een kaarsje voor jullie.
Om 00:00 precies hebben wij met jullie tussen ons in elkaar geknuffeld.
Heel veel liefs,
Sandra
Ik kan mijn tranen bijna niet in bedwang houden…. En ik heb hem niet eens gekend…. Hoe zwaar moet dit zijn voor jullie zo’n lief mannetje te moeten missen. Heel erg veel sterkte toegewenst.
Rianne Pomper
oud-klasgenootje van Peter
In gedachten zijn we bij jullie…wat n harde wereld!
Ook ik ken jullie niet maar lees jullie blog al een tijdje mee….Wij kennen ook groot verlies, ook door DE vreselijke ziekte. Maar niet het verlies van je kindje. Ik zou niet weten hoe je dat een plekje moet geven. Ik weet alleen dat er geen boekje is waar in staat hoe je dat moet doen. Het staat in je hart geschreven…..Huil wanneer de tranen komen, lach wanneer je iets moois herinnert, wees boos wanneer de onmacht je omvangt. Vertrouw op elkaar dat je er voor elkaar bent wanneer dat nodig is…..
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte voor de momenten wanneer jullie dat nodig zijn…
Monique Koster
Lieve peter & francis.
Er is een lief dapper engeltje boven ons hoofd.
We zullen hem niet vergeten, dat hebben we beloofd.
we hopen dat jullie verdriet te dragen is.
Heel veel liefs, Marcel & Ingrid.