De shock van de eerste week, de emotionele chaos van de weken die volgden, alles wat er geregeld moest worden en de enorme leegte waar wij nu elke dag in overleven. Het is zwaar, enorm zwaar. Komt Thomas dan echt niet meer thuis?
Elke ochtend kijk ik in Thomas zijn kamertje en hoop ik, tegen beter weten in, dat hij daar heerlijk in zijn blauwe pyjama ligt te slapen. Zoals het elke ochtend ging, lachend wakker worden met een grote knuffel voor papa en mama. Kleertjes hangen schoon in de kast, zijn speelgoed staat op dezelfde plek en zijn schoentjes staan in de gang. Zijn laatst gedragen pyjama en knuffeldoekjes hebben nog de lieve zoete geur van Thomas.
Wij hadden gehoopt en verwacht dat als je een kindje mag krijgen, wij onze zoon zouden zien opgroeien. Dit is de natuurlijke weg van het leven, de cirkel van het leven zoals het zou moeten zijn. Elke seconde missen wij thomas, het verlies betekent voor ons ook verlies van de toekomst en onze dromen.
Wat hebben wij lieve kaarten, mailtjes en berichtjes gehad, dankjewel! Gelukkig is voor anderen onbegrijpelijk wat wij meemaken maar door te luisteren en er simpelweg te zijn, krijgen wij kracht om elke dag op te staan. Het voelt nu enorm zinloos, maar wij proberen het omdat Thomas zo genoot van het leven. Thomas is een inspiratiebron voor velen. Thomas had veel tegenslag maar wat was hij ontzettend sterk en elke dag zat hij vol levenskracht. Wij zijn het Thomas verplicht om te proberen hem te volgen in zijn kracht, het voelt als een onmogelijke opdracht. Het gemis van een kind is een levenslang gevecht. Mijn ervaring is dat het fijn is wanneer mensen ons de ruimte geven, niet zelf gaan invullen en vooral ook de naam van onze zoon blijven noemen Thomas.
Vorige week hebben wij bij de fotograaf foto’s uitgezocht van de dag na het overlijden en van de dienst voor in een fotoalbum. Wat ontzettend confronterend, uit meer dan 800 foto’s een selectie maken en bij elke foto de pijn en het gemis voelen. Ook besefte ik dat wij totaal in een roes deze dagen zijn doorgekomen. Foto’s van het moment dat wij het kistje sloten waren moeilijk om terug te zien. Lieve woorden, kusjes maar niet voelen wat wij nu voelen. Alles echt alles heb ik er voor over om Thomas nog één keer een kusje te geven of zijn zachte haartjes te voelen. Met het gevoel wat ik nu heb, zou ik toen nooit de kist kunnen sluiten. De dagen verliepen met teveel emoties en onbesef.
Ook hebben wij een gesprek gehad over het ontwerpen van een urn voor Thomas. Via de officier van justitie hebben wij vervroegd afgifte gekregen van het as. Het idee dat Thomas niet dezelfde dag weer thuis zou zijn, waar hij hoort, vonden wij vreselijk. Dit is gelukt maar nu de volgende stap het ontwerpen van een bijzondere urn. Ook tijdens dit gesprek bleef ik mij maar afvragen waar wij eigenlijk mee bezig zijn.
Ook zaken zoals de medische apparatuur rondom de tracheacanule, medicijnen, sondevoeding, bed in de woonkamer etc. moet retour. Elke keer wordt een stukje van ons leven samen met Thomas weggehaald. Het is moeilijk. Maar wat kan er nu erger zijn dan het verliezen van Thomas..niks..
Via de VOKK hebben wij ons aangemeld voor een bijeenkomst ‘ouders van een overleden kind’. Deze dag is op mijn verjaardag, een extra beladen dag.
’s Morgens geen knuffeltjes van Thomas en geen prachtige tekening. Hopelijk zal wat extra steun, begrip en troost van lotgenoten ons ‘goed’ doen.
Elke keer weer even kijken op de site van Thomas.. Vind t zo erg voor jullie dat jullie mooie ventje niet meer bij jullie kan zijn.. Heel veel sterkte!
Lieve schatten,
Het gemis en de pijn die je voelt is niet te beschrijven. Je kunt je er geen voorstelling bij maken, zelfs niet als je weet dat je kindje niet meer beter word.
Hoe hartverscheurend het is ervaar je pas als het je overkomt.
Dat je je zoon niet naar school ziet gaan, geen tandjes ziet wisselen, zijn 1e vriendinnetje niet ontmoet, dat je hem niet als volwassen man ziet en dat je geen opa en oma van zijn kinderen word… dromen die in duigen vallen.
Maar het zijn vooral de dingen die zo “normaal” zijn voor veel mensen, het roepen van je naam “mama” , een knuffel of een snotterige kus. Zijn handje in het jouwe, zijn voetjes op het laminaat, zijn lach…. heel gewoon, maar oh zo bijzonder, die je zo mist.
Wij denken aan Thomas, zoals wij ook iedere dag en iedere minuut aan onze Daan denken.
Veel liefs
Paula
Lieve Francis,
wat heb je het weer mooi geschreven en ook zo enorm herkenbaar. Hoe fijn het is als mensen de naam van je kind blijven noemen, Thomas hoort voor altijd bij jullie. Hoe moeilijk het voor velen ook is om te reageren of te praten, een arm om je heen te slaan. Het gemis is te confronterend…
Ik herken jullie houding. Ook wij vinden dat we het aan Seth verplicht zijn om door te gaan en er iets van te maken maar hoe zwaar dat soms is begrijpen maar weinig mensen. Het schrijven op Seth zijn site en het mailen met lotgenoten via lieve engeltjes helpt mij om het verdriet te delen en ook om de vreugde weer te verwelkomen. Een hele lange weg…
Pff, je verjaardag… Zal niet makkelijk zijn maar hopelijk wel waardevol…
Liefs, Francine (Bea-hyves)
Het is vreselijk moeilijk om een weg te vinden, vooral omdat er een stukje is dat niet meer terugkomt. Thomas is er wel, blijft altijd, maar Thomas in dit lieve fysieke jasje komt niet terug.
Het is de tijd van Thomas-dingetjes. In van alles om je heen, op straat, op TV, aan andere kinderen, volwassenen, overal zie je Thomas-dingetjes. Dingetjes die je herinneren…. zo deed Thomas dat ook… dat zou echt iets voor Thomas zijn geweest…. Hoe zou Thomas hier een draai aan geven….
De Thomas-dingetjes, dat zijn prikkels die hem levend houden, hem laten zien, ook zonder zijn jasje. Ze kunnen je intens verdrietig maken, omdat je hem zo mist, maar ook heel blij maken omdat je er aan herkent dat hij er wel degelijk is!
De Thomas-dingetjes gaan je helpen, want door die dingetjes weet dat “Thomas-zonder-jasje” nooit bij je weg zal gaan, en je kunt ze koesteren, het Thomas-momentjes laten zijn, momentjes van blijdschap, herkenning, liefde, een groet.
Zolang de pijn van het gemis overheerst, is het moeilijk er mee om te gaan. Maar er is ruimte voor een nieuwe weg, niet zo zeer met Thomas met jullie, maar met Thomas IN jullie. Hij laat zich wel zien, in zijn Thomas-dingetjes……
Tjonge, wat mooi gezegd. Dat had ik niet beter kunnen doen. Tranen hier om jullie kindje, zo lief, zo mooi, zo van jullie en zo voor altijd.
Lieve Francis, Peter en Thomas.
Francis, wat kun jij je gevoelens prachtig onder woorden brengen.
Als ik jullie blog lees zie ik alles als een film voor me.
Ik ben geen lezer, sterker nog, ik heb een hekel aan lezen.
Maar jullie blog lees ik altijd in 1 adem uit.
Thomas is bijzonder en idd een inspiratie voor velen.
Misschien een heel goed idee om deze blog op den duur in een boek uit te brengen.
Ik zal hem zeker kopen.
Zeker weten dat dit heel veel steun zal geven aan lotgenoten, want jullie zijn HET bewijs dat je dit aankunt, hoe zwaar ook.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor jullie.
Heel veel liefs,
Sandra
Heel veel liefde en kracht stuur ik je vandaag en ik denk dat jullie kleine bescherm engeltje je dit ook stuurt.
Lieve Francis en Peter,
Ontroerd jullie verhaal gelezen zoals het nu gaat met jullie. Francis kan dat zo goed verwoorden, doet ook pijn om te lezen hoe verdrietig jullie zijn, hoe sterk het gemis is om het verlies van jullie kanjer Thomas, hij zal er altijd zijn in jullie harten maar hij zal jullie de weg wijzen om verder te gaan, kracht geven, moed. Zo was Thomas ook, een zoon om trots op te zijn.
Veel liefs en kracht toegewenst.
XJoke
Lieve peter & francis.
Er is een lief dapper engeltje boven ons hoofd,
die zullen we nooit vergeten, dat hebben we beloofd.
we hopen dat jullie verdriet te dragen is, door dit grote gemis.
Heel veel liefs: Marcel & Ingrid.
Peter en Francis,
Jullie blogs zijn zo vanuit het hart geschreven. Zo waardevol en belangrijk om te lezen! Zeker nu! Bedankt dat jullie de moeite nemen om te blijven schrijven!
Het verdriet en het gemis spatten van het scherm. Ik kan alleen maar zeggen dat ik vaak aan jullie en Thomas denk. Heel veel sterkte!
Lieve groeten van Hilde
Wat intens verdrietig en ook weer mooi omschreven. Jullie dappere zoon zal jullie nooit verlaten,de band is zo intens. Enorm veel respect voor jullie!
Wat een verschrikkelijk gemis, niet in woorden uit te drukken. Zo’n mooie lieve stoere vent.
Ik denk aan jullie.
Liefs,
Marieke
Heel bijzonder wat een zekere Linda Voort in het gastenboek van jullie site heeft beschreven over wat haar is overkomen bij een voorstelling van Woezel en Pip m.b.t. jullie lieve, sterke en knappe zoon Thomas. Als ouders moet je daar mijns inziens veel kracht en moed uit verkrijgen om in de geest van hem door te gaan. Sterkte!!!!
het ontroerde me enorm die mooie foto in het dagblad ….
waarom zo n klein knulletje…en ik zie toch vrolijkheid in zijn ogen..
Ik wens jullie alle goeds om het leven, zo goe en zo kwaad als het kan, weer wat op te pakken.
liefs een moeder
Via een ander blog, ben ik op jullie blog terecht gekomen. Vanaf het begin het verhaal van jullie dappere Thomas gelezen, steeds hoopte ik weer op een positieve wending. En dan is daar ineens de blog van september 2012. Jullie hebben te horen gekregen dat de tumor is gegroeid en dat er geen behandeling op herstel meer mogelijk is….ongeloof, dit kan toch niet waar zijn, zo’n klein dapper mannetje….
Ik wil jullie heel veel kracht toewensen, Thomas zit in jullie hart en zal jullie door de moeilijke momenten heen helpen. En wat zal Thomas trots zijn op zijn ouders!!
Martine