De maand augustus, de 27e in 2010…deze dag werd ik moeder en Peter vader van een geweldige zoon. Na een fijne zwangerschap en het aftellen naar deze dag, waren wij ons aan het voorbereiden op een andere toekomst. Een toekomst waarin wij ouders mochten zijn. De geboorte van Thomas is het mooiste wat ons is overkomen maar totaal onverwacht tegelijkertijd het zwaarste ooit.

Alles speelt keer op keer opnieuw in mijn hoofd af. Vorig jaar augustus, we wilden er een knalfeest van maken. Het niet kunnen beschermen van je kind, je alles, tegen een vreselijke ziekte doet onbeschrijfelijk veel pijn. Het enige wat wij konden doen is Thomas alles geven wat in onze macht lag. Dus ook een feest inclusief vriendjes, partytent, clown, springkussen, ijskar en het belangrijkste veel liefde. Nu weet ik niet hoe we deze dagen door moeten komen, het had zo anders moeten zijn. Het aanvaarden van ons leven samen en onze zoon in ons hart, is enorm zwaar.

Nu acht maanden na het overlijden van Thomas wordt het steeds moeilijker, het verlangen en gemis wordt groter. We moeten continu in gevecht om ons staande te houden. Elke dag zeggen we tegen elkaar dat we moeten, geen keuze hebben en dat Thomas ons voorbeeld is. Dit terwijl je energie volledig beneden peil is. Er zijn dagen dat het voor ons gevoel iets beter gaat, maar dit heeft puur te maken door de afleiding die we zoeken. Elke dag komen we thuis in een leeg huis en elke ochtend kijk ik eerst in Thomas zijn slaapkamer.

 We hebben vorige week de nieuwe urn gekregen, iets waar wij enorm tegenop zaten maar tegelijkertijd wilden wij een mooie urn met de kleur lime-groen en een dierenafbeelding. Omdat wij altijd gezegd hebben; Thomas hoort thuis te zijn, thuis bij ons, wilden wij nu ook niet de urn naar de steengilde brengen. Dit wilden wij zelf doen, thuis in onze eigen omgeving. Met veel verdriet en onbegrip heeft Peter het as “overgegoten”.  Geen woorden voor….

Een lieve verrassing, we hebben een boek gekregen van de website van Thomas. Fijn om te hebben..