17 september 2012, Stop de tijd.

Stop de tijd, laat het alsjeblieft niet waar zijn. Wij hebben slecht nieuws gekregen, onze grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid. Op de MRI van 6 september is te zien dat de tumor in zijn hals is gegroeid, ten opzichte van de MRI van mei is het groter en groeit het richting schedel. Ook zijn er uitzaaiingen gezien op de laatste scan.
 
Wij hebben in de afgelopen twee jaar, met Thomas voorop, keihard gevochten en gezien hoe Thomas alle behandelingen (chemokuren, operaties, bestralingen en veel opnames..) dapper heeft doorstaan. Onze kanjer liet telkens iedereen verbaasd staan kijken, lachen en weer doorgaan. 
 
Het contrast is enorm, Thomas lacht de hele dag, wij zien een blije en ondeugende peuter. 
Wij zijn Thomas dan ook verplicht om ook door te gaan, en nu niet te verdrinken in het verdriet..elke dag dat Thomas lacht is zoveel waard! De band tussen ons drie is zo hecht en intens, wij proberen te blijven genieten. Voor Thomas zou het anders oneerlijk zijn, wij zijn er altijd voor hem geweest, ook na dit verschrikkelijke nieuws willen wij van elke dag een feest maken. Het is verschrikkelijk pijnlijk, bij elke stap die wij zetten denken wij; hij hoort erbij, we mogen hem toch niet verliezen, waarom..
 
In het gesprek met de verschillende artsen (oncoloog, radiotherapeut, kinderchirurg), hebben wij alles doorgenomen..”Er moet toch nog iets zijn voor onze dappere Thomas”..Als je dan te horen krijgt, wij kunnen niks meer voor jullie zoon doen, zakt de grond onder je voeten weg, alles wordt zwart voor je ogen. Omdat de artsen niet weten hoe lang Thomas nog heeft, moeten wij ons op alles gaan voorbereiden. Het is onmenselijk en onmogelijk om een begrafenis voor onze lieve dappere jongen te regelen. HOE MOET JE DIT DOEN???? Wij hebben zoveel vragen, waarom, waarom, waarom? 
 
De pijn en het verdriet is niet in woorden uit te drukken, het is teveel om te bevatten dat dit werkelijk gebeurt. Wij leren elke dag van Thomas, het is een bijzondere jongen en wat zijn wij trots dat wij zijn ouders mogen zijn. Voor nu genieten en per dag bekijken hoe het gaat, vooralsnog gaat het goed met Thomas. De angst voor het verloop van deze verschrikkelijke ziekte en de toekomst is enorm.