Bijna vier maanden geleden lieve Thomas, waarom tikt de tijd door. De tijd tussen jou de laatste keer vasthouden en het nu wordt steeds groter. Het gemis is zo groot, iedere vezel schreeuwt om jou lieve Thomas, maar mijn verstand geeft antwoord: Thomas komt niet meer thuis. Onbegrijpelijk om elke keer tot deze conclusie te komen. Het enorme verdriet is niet uit te drukken in tijd, dit is niet te verwerken maar zal altijd bij ons blijven. En het is waar, Thomas is veel te bijzonder om een plekje te geven. Hij hoort bij ons leven, we blijven voor altijd verbonden. Het is fijn dat lieve mensen om ons heen, dit ook zo voelen. Hij krijgt ballonnen, zijn naam wordt in elk gesprek genoemd. Ik las een prachtige uitspraak die mij raakte: “Thomas is de kroon op ons leven en wij gaan hem dragen”.

Het is zwaar, de strijd die lichaam en geest voeren neemt veel energie in beslag. Rust krijgen is moeilijk, ook snachts gaat het door in mijn dromen. Dromen dat ik naar hem toe ren en meeneem naar een plek waar het veilig is en waar we voor altijd samen zijn. Wakker worden in de realiteit is zo moeilijk. Door afleiding proberen we de dagen door te komen. Afleiding met continu Thomas in onze gedachten. De confrontaties zijn onvermijdelijk. Ik loop soms over straat met onzichtbare oogkleppen, te pijnlijk. Maar ik besef dat de confrontatie altijd zal blijven, nu maar ook als vriendjes straks wel naar school gaan, een rijbewijs halen en gaan trouwen. Het is niet alleen het nu, dit blijft, dit blijft verbonden met ons leven. Thomas maar ook de confrontaties en het enorme gemis. Het is niet zo dat tijd dit zal verzachten. We zijn afgelopen zaterdag naar een dag van de VOKK geweest, lieve ouders gesproken die hun kanjer moeten missen. Het is en blijft zo herkenbaar: de woorden, het gevoel. Ouders die met een lach en een traan trots vertellen over hun kind. Ook ik merk dat ik met veel tranen maar ook met een lach over mijn Thomas kan vertellen. Deze lach is omdat Thomas in alles zo bijzonder is. De tranen stromen door het gemis en het leed die hij moest doorstaan.

We hebben met familie bomen geplant voor Thomas. Een nieuw bos vlakbij Hoogeveen waar we op een eigen stukje grond onze eigen bomen voor Thomas in een hart-vorm hebben geplant. Deze bomen zijn met elkaar verbonden door een lime-groen lint, aan elke boom hangen hartjes met cars-stickers. Een fijne plek, mooie krachtige bomen net als Thomas.

Omdat Thomas voor altijd onze held blijft en het middelpunt van ons leven, hebben wij zijn naam laten tatoeëren.

Lieve Thomas we missen je, HighFive van papa en mama.