We missen je lieve Thomas, in alles wat we doen, we zijn nooit meer compleet. De confrontatie zit werkelijk in alles, toch proberen we sterk te blijven. De enorme kwetsbaarheid kost veel energie. In Thomas zijn veel te korte leven hebben we meer dan 24 uur in één dag gestopt, veel ondernomen en nu…nu voelt het alsof de tijd  langzaam voorbij tikt.

Elke dag denk ik terug aan wat we vorig jaar op die dag hadden gedaan. Elke dag is verdrietig zonder jou lieve Thomas. Elke dag begint met het aansteken van de kaarsen en een kus op jouw urn. Het is nu bijna 5 maanden geleden, ik heb elke dag geteld. Dit zijn pas de eerste 5 maanden, hoe moet dit toch…hoe moet je dit enorme verlies aanvaarden.

Aanstaande zondag is het Moederdag. Ik heb Thomas 37 weken onder mijn hart gedragen, wat waren we gelukkig met jou. Een vrolijk en dapper mannetje, deze combinatie heeft jou geholpen. Moederdag, het zal nooit meer hetzelfde zijn, moeder ben je voor altijd maar wat zal ik de lieve kusjes en tekeningen missen. Ik weet nog goed dat je vorig jaar samen met papa een ontbijtje had gemaakt, wat was je trots. Samen met papa en mama croissantjes eten.  

Ondanks dat we Thomas vreselijk missen, proberen we de draad op te pakken. We proberen een manier te vinden hoe dit moet, het zijn maar kleine stappen. Soms zijn het twee stappen terug. We blijven het proberen, voor elkaar maar vooral voor Thomas. Hij vond het vreselijk als wij verdrietig waren, Thomas genoot van het leven.