Toen wij in september het verschrikkelijke nieuws kregen te horen, hebben wij net als altijd genoten van elke seconde samen met Thomas. Het is onmogelijk om een voorstelling te maken hoe het zou zijn zonder Thomas en dit wilden wij dan ook niet. Zelfs toen Thomas de laatste maand achteruit ging en wij zagen dat deze vreselijke ziekte genadeloos zijn lijfje probeerde over te nemen, bleven wij hopen in nog een volgende dag zonder pijn. Omdat Thomas ondanks zware medicatie en slaapmiddelen bleef aangeven wat hij graag wilde, wijzen naar zijn speelgoed, bleven wij geloven in een wonder. Het is onmogelijk om je als ouders neer te leggen bij de situatie. Zelfs op maandag 10 december heeft Thomas met zijn laatste kracht samen met ons Diego gekeken en een boekje over Jokie gelezen. Hij wilde zelf de bladzijden omslaan, wij zagen hoe zwaar dit was maar ook nu volgden wij Thomas in wat hij aangaf en nog kon. We sliepen ondertussen al weken samen in de woonkamer, Peter op de bank, Thomas naast hem op de bank en ik op een stretcher tegen de bank aan. Thomas hield onze handen stevig vast, dit was voor hem en ons genoeg om te voelen hoe sterk onze band is.
Volgens de huisarts en de oncoloog was het bijna onmogelijk hoe lang Thomas het volhield. Hoe kan dit, een volwassene zou met deze dosering al erg diep in slaap zijn. Telkens bleef Thomas vechten, wat moeilijk om te zien. We waren trots, want wij kennen Thomas alleen maar als een dappere vechter maar tegelijkertijd breekt je hart om te zien dat zijn lijfje niet meer kan, maar dat Thomas voelt dat hij bij ons hoort.
Op dinsdagochtend zagen wij dat Thomas het ontzettend zwaar kreeg, onrustige ademhaling, extreem hoge hartslag. Hij kreeg een hartstilstand wij waren volledig in paniek..schreeuwend dat hij terug moest komen.. toen kwam hij na een paar minuten weer bij. Vervolgens heeft Peter Thomas in mijn armen gelegd, dicht tegen mijn hart aan en hebben we elkaar stevig vastgehouden. Peter en ik zeiden tegen elkaar, hij heeft rust verdiend wij mogen niet in paniek raken, wij moeten aan Thomas denken en vertellen hoeveel wij van hem houden. Niet veel later zuchtte Thomas diep en overleed hij, er verscheen een ontspanning in zijn gezichtje.
Gevoelens van onmacht, woede, verdriet en meer kwamen boven in een heftigheid die wij niet eerder mee hebben gemaakt.
Het onbesef blijft, wij hebben samen Thomas in bad gedaan, voor de laatste keer zijn haartjes wassen en wij hebben samen zijn mooiste kleertjes uitgezocht. Een blouse en een broek die hij ook op zijn verjaardag droeg, wat een lieve knapperd, dit zal hij altijd voor ons blijven.
De dagen tot zaterdag, de dag van het definitieve afscheid, waren onbeschrijfelijk. Thomas lag thuis in zijn bedje, in zijn slaapkamer, in zijn huis. Hier hoort hij en elk uur dat voorbij tikte beseften wij dat zaterdag dichterbij kwam. We hebben hem vastgehouden, geknuffeld, boekjes gelezen en veel met Thomas gepraat. Hoe ooit verder zonder jou, wat zijn wij bang.
Wat was de dag van het afscheid zwaar. Ons kindje hebben wij samen in een lime-groen met stickers beplakt kistje gelegd. Alles doet pijn en je lijf schreeuwt ..’niet doen..Thomas, je hoort bij ons’.
De dienst was prachtig, onbegrijpelijk maar prachtig. Helemaal Thomas: met ballonnen, bellenblazers en prachtige verhalen en film over onze held. Hoe vrolijk, sterk en bijzonder hij was. Zo moet iedereen hem herinneren, koesteren. Wij laten elke dag een heliumballon de lucht in en vertellen hoe trots wij op onze zoon zijn. Wij voelden tijdens de dienst verwondering over zijn kracht en sterke karakter, het verdriet en het onbesef.
Onze laatste rit samen naar Assen, naar het crematorium was zwaar, zo zwaar. Voor de laatste keer met z,n 3-en in de auto. Alles in je zegt: we gaan naar huis, dit gebeurt niet echt..weer onbesef. Het moment dat onze naasten afscheid namen en wij met z,n 3-en achterbleven was afschuwelijk..een laatste kus, aanraking en woorden in zijn oortje.Wij hebben samen de kist gesloten en zijn mee geweest naar de ovenruimte. We hebben voor hem gezorgd, hem zien overlijden en wij wilden ook zien hoe hij wegvliegt.
Het gemis is enorm, ik weet niet of het besef er al volledig is. Af en toe komt het binnen en dan voelt de pijn ondraaglijk. Ik hoop dat wij de kracht hebben om, met een enorm gemis, een te manier vinden hiermee om te gaan. Wij krijgen hierbij hulp van een rouwtherapeut. Het verlies van een kind is niet te accepteren en zal nooit een plek krijgen, maar wij hopen dat wij kunnen overleven en een manier vinden hoe dit moet. Wij mochten door Thomas papa en mama worden en daar zijn wij eeuwig dankbaar voor, de onvoorwaardelijke liefde is bijzonder, maar wat een enorm gat in ons hart.