15 maart 2016

Het is dubbel om dit keer een blog te schrijven, het besef dat tijd relatief is..is groter dan ooit. Het kleine zusje van Thomas wordt in juni alweer 2 jaar en dan..en dan komt het moment dat ze ouder wordt dan haar grote broer. Hoe als het hoort, hoe als ik het ook voor Thomas had gewenst. Het is bijzonder om te zien hoe Sabeau met Thomas in ons gezin omgaat. Elke avond een kus op zijn foto en als we samen naar foto’s kijken, zegt ze vol trots ‘Thomas mijn broer”. Het gemis zit in alles, Sabeau vindt het geweldig om in Thomas zijn kamer te spelen maar het breekt mijn hart als ze in zijn bedje kijkt en zegt “nee Thomas niet” en ‘Thomas slaapt, wakker worden Thomas”. Er komt een moment dat wij moeten uitleggen dat Thomas nooit fysiek bij haar zal zijn. Voor nu proberen wij ons gevoel te volgen om het grote gemis van Thomas te verweven in ons gezin.

Het geweldige nieuws is dat Thomas en Sabeau een broertje krijgen. Zo ontzettend welkom, zo gewenst en niet in woorden uit te drukken welke gevoelens in ons omgaan. Nu de 20 weken echo gelukkig goed is, heb ik mijzelf voorgenomen om de angst wat meer te overwinnen en meer te genieten van het getrappel in mijn buik. Wij weten als geen ander dat je geen enkele garantie in het leven krijgt maar toch, lief klein kindje; wij hopen dat jij bij ons mag blijven en gezond mag opgroeien.

Het moment komt steeds dichterbij dat we Thomas zijn kamertje moeten aanpassen. Al ruim drie jaar kijk ik elke dag naar het lege bedje en zijn laatst gedragen kleertjes in de kast. Het moet, ik weet het..maar hoe? Hoe moet ik toch de jongens kleertjes opnieuw uitzoeken en een manier vinden om Thomas zijn plek toch ook zijn broertje zijn plek te laten zijn.

Er wisselen zoveel emoties zich af op één dag. Ondertussen blijven wij op de been, wij moeten; ons grote voorbeeld Thomas, blije Sabeau en ons derde wonder die ook recht heeft op alle liefde van de wereld. Hier knokken wij samen voor, we proberen ons nog steeds te beschermen tegen situaties waarvan we weten dat het te pijnlijk is. Maar dan nog; het leven zit elke dag vol moeilijke momenten, het incasseren van deze onverwachte confrontaties blijft zwaar. Het leven moeten leven met het besef nooit meer compleet te zijn, valt nooit te accepteren. Het gemis van lieve Thomas wordt steeds groter, het contrast met hoe welkom dit kleine mannetje is..is niet te beschrijven. Aftellen tot half juli!