27 augustus 2015

Het is nu woensdagavond, de avond voor jouw 5e verjaardag. Het voelt zo leeg, ik blijf maar om mij heen staren in de woonkamer. Geen slingers aan het plafond, geen cadeautjes inpakken en geen ballonnen. Het klopt niet, ik blijf maar zeggen “het klopt niet”.

De machteloosheid vliegt mij aan, geen grip kunnen krijgen op het waarom en ondertussen dwalen mijn gedachten weer af naar hoe het had moeten zijn. Wat zou je een grote jongen geweest zijn, 5 jaar. Je zou naar school gaan, naar zwemles en misschien wel van voetbal houden. Ik weet het niet, nooit zullen wij antwoorden krijgen, geen antwoorden op het waarom maar ook geen antwoorden op hoe je zou zijn en wat je zou doen.

Ik blijf mij vasthouden aan de fantasie, aan hoe ik jou door en door ken lieve Thomas en dan weet ik eigenlijk het antwoord al: je zou een doorzetter zijn en het geweldig vinden op school. Tegelijkertijd maakt deze gedachte mij weer enorm verdrietig, zelf zoeken naar antwoorden wetend dat het bij een gevoel blijft. Nooit werkelijk jou zien opgroeien, geen toekomstplannen maken en jou beschermen voor de dingen waar ik wel invloed op zou hebben. Het zit helemaal in mijn systeem om elke dag met deze gedachten op te staan en de dag door te komen. Wat zou Thomas willen en wat zou Thomas doen. Het houdt mij op de been, want opgeven is geen optie hé lieverd. Vechten voor het leven omdat jij zo graag wilde leven, vechten voor jouw zusje want zij heeft ook recht op geluk en liefde. Ook dit is een strijd, je zusje is gek op dansen en danst zo graag de kamer rond, tegelijkertijd geven we blaaskusjes richting jou Thom. Dansen in een kamer waarin jij in mijn armen jouw laatste adem uitblies, het klopt niet. Als iemand mij kan vertellen hoe, hoe dit te doen..alsjeblieft vertel het me.

08-04-2012 (21)_crop