30 maart 2014

Bijna april, bijna 16 maanden geleden.  Elke dag, bij alles wat wij doen denken wij aan Thomas, dit blijft en het gevoel van heimwee naar nog even zijn lieve handjes vasthouden, koprol op het ‘grote bed’, spetteren in bad, samen alle dieren brood geven wordt elke dag groter. Elke dag hebben wij het over Thomas, hij hoort erbij en blijft erbij horen. Maar wat doet missen pijn en wat voelt missen leeg. De tijd gaat maar door, de wereld draait maar door, wij hebben geen keuze en moeten mee in deze wereld. Het leren leven met zo’n groot verlies is elke dag weer een zware taak.

De kracht en de liefde die wij van Thomas hebben gekregen is de reden dat wij proberen op de been te blijven, dit moet…dit zijn wij elkaar verplicht. Wij weten van elkaar dat Thomas niks fijner vond dan met elkaar op pad gaan, samen knuffelen en toen alleen nog elkaar vasthouden mogelijk was, was dit voor onze kanjer alles wat hij wilde. Wat zijn wij als ouders van onze kanjer trots; trots op Thomas zijn karakter, kracht en vermogen om zelfs in de meest zware periode ooit ons samen te houden en de liefde te laten overheersen.

Thomas is al bijna 16 maanden niet meer bij ons en nog steeds is het voor ons niet te bevatten wat er allemaal is gebeurd en vooral waarom. Daar krijgen we helaas nooit een antwoord op, op het waarom…? Het zal nooit te accepteren zijn, dit verandert je kijk op de wereld. Mijn besef van wat echt belangrijk is wordt nog meer bevestigd. Het kunnen relativeren en het flexibel reageren op confrontaties en pijnlijke momenten wordt een manier van leven. Lieve familie en vrienden weten dat het niet na bijna 16 maanden beter gaat of het verlies een plekje heeft gekregen. Het is een manier van leven geworden waar Thomas elke dag de hoofdrol in heeft. Hij is juist de reden dat wij proberen enigszins de dagen door te komen. Het is niet dat de pijn minder wordt. Onze lieve Thomas heeft zoveel indruk op ons gemaakt, naast dat wij trotse ouders zijn, heeft hij ons zoveel geleerd.

Het is ontzettend bijzonder dat Thomas grote broer gaat worden. Het leven heeft zoveel kanten, want blijdschap en verdriet zit in elkaar verweven. Er is genoeg ruimte om van ons 2e wondertje te houden, wat is een zusje enorm welkom. Maar het vergt naast lichamelijk ook emotioneel het uiterste van ons. Ik word constant heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Schuld, verdriet, gemis en blijdschap. Als ik intens verdrietig ben om Thomas en alleen maar kan huilen, zou ik zo graag terug in de tijd willen. Maar anderzijds voel ik dan ons 2e wondertje trappelen en groeien in mijn buik en dan is het zo moeilijk om alles helder te krijgen. Wij hebben teveel gezien en meegemaakt, teveel kindjes zien vechten op de kinder-IC om nu te denken dat alles goed zal zijn. Mijn angst is gebaseerd op reële gevoelens, elke ouder heeft als grootste angst om zijn kind te verliezen. Het is enorm zwaar en vermoeiend, ook hier slaan wij ons samen doorheen. Omdat ik elke dag de werkelijke pijn voel, kan ik het ook niet uitschakelen. Soms wordt aan mij de vraag gesteld waarom wij toch een wens voor een 2e wondertje hebben. Dan kan ik alleen maar antwoorden: Thomas is de reden. Door Thomas mochten wij papa en mama worden, er bestaat voor ons geen grotere liefde dan de onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Wat zijn wij ontzettend dankbaar dat wij dit nogmaals mogen meemaken.

Wat ontzettend veel steun geeft is de enorme betrokkenheid van lieve mensen. Wat was dit een leuke verassing, een babyshower! Wat een fijne middag in deze spannende en bijzondere tijd. Een middag met een lach en een traan en cadeautjes voor Thomas en ons 2e wondertje.