29 oktober 2013

Het is bijna november. De MRI scan op 6 september ’12 bevestigde onze grootste angst, ook al wisten wij dat Thomas vocht tegen een enorm agressieve tumor, de hoop bleef. Zelfs toen wij hoorden dat Thomas niet meer beter zou worden, wilden wij dit niet beseffen, de angst ver weg duwen en in elke dag meer dan 24 uur stoppen. Zelfs toen het steeds zwaarder werd voor Thomas, was het vasthouden van zijn handjes en het geven van kusjes op zijn lieve toet genoeg. We waren nog samen en morgen zou het toch misschien weer beter gaan?

En nu, het is niet in woorden uit te leggen om een constante leegte te voelen. Een letterlijke leegte om mij heen en in mijn lijf, het gevoel en de pijn is zo diep. Het gemis wordt elke dag meer, het gevoel om je alles..je kind…te moeten missen kan ik niet in woorden uitleggen. Op de vraag hoe het nu gaat, geef ik maar verstandig antwoord; ‘wisselend’. Want waar zou ik moeten beginnen, welke woorden vertalen mijn gevoel?

Het is voor ons belangrijk om Thomas door te laten leven in ons. Een deel van mij is ook gestorven op het moment dat Thomas overleed. Hoe onwerkelijk is het dat ik mijn eigen kind moet overleven. We praten enorm graag over Thomas, ik praat liever over mijn leven met Thomas dan zonder Thomas. Tijd benadrukt dat de wereld maar door blijft draaien. Maar hoe ik zelf in deze wereld moet meedraaien, daar kan ik geen antwoord op geven. Ik kan als een buitenstaander verwonderd kijken naar de wereld om mij heen, iedereen is druk, alles gaat door en kleine problemen zijn voor anderen enorm, misschien gelukkig maar. Waarschijnlijk is de wereld niet veranderd, maar ben ik veranderd. En nu moet ik met Thomas in mijn hart en de leegte die ik constant voel hier aan deelnemen. Het voelt als een spagaat, een dubbele agenda. Twee werelden, twee agenda’s…één voor mijn wereld en één voor de buitenwereld.

Op 22 september was er een Achmea-Kika-Run georganiseerd in de naam van Thomas, een geweldig initiatief. Boven verwachting waren er meer dan 120 inschrijvingen. De opbrengst ging naar Kika. Op 3 november wordt in de naam van Thomas de NY Marathon voor Kika gelopen door Dik & Patrick. Het doet ons goed om de lopers in lime-groene shirts met een beeltenis van Thomas te zien. Kijk ook op http://www.krantvanhoogeveen.nl/nieuws/19772/succesvolle-achmea-1-2-3-mijl-run-4-kika/

Om in de naam van Thomas activiteiten te organiseren is fijn, hoe moeilijk ook. De bevestiging dat lieve Thomas het niet heeft mogen redden en de strijd waarom het overlevingspercentage omhoog moet is de confronterende realiteit. Het dagelijks overleven bestaat uit ontkenning. Mijn ontkenning vult zich met heimwee en gemis en niet met de realiteit. Het is geen keuze, we moeten door in deze bizarre wereld met een dubbele agenda.

DSC_7643