2 september 2013

De dag dat wij ouders mochten worden van onze lieve Thomas. De dag waar wij nu enorm tegenop zaten, 27 augustus. Het enorme contrast met vorig jaar, vorig jaar hebben we voor Thomas een feest georganiseerd. Een feest met ballonnen, vriendjes, springkussen, ijscokar en veel cadeautjes. Door de enorme onmacht, je kind voor alles willen beschermen en een gelukkig leven bieden, was het geven van veel liefde het enige wat wij konden doen. Ik zie Thomas voor me; dolblij op zijn verjaardag. Trots; neusje omhoog en wijzen naar alles om hem heen.

Wij willen Thomas koesteren over de grenzen van het leven heen, maar hoe geef je invulling aan deze dag. We hebben er lang over nagedacht. Het gaf een goed gevoel om lieve naasten een mooie kaart te sturen. Een uitnodiging, met een lime-groen hart bijgevoegd. Onze vraag was om een wens voor Thomas op te schrijven en mee te nemen, samen hebben we de wens met een ballon naar Thomas gestuurd. Wat een lieve woorden voor Thomas. Het gevoel toen we samen de ballonnen naar Thomas stuurden is onbeschrijfelijk. Een prachtig beeld, lime-groene ballonnen die op de wind hun weg zochten naar lieve Thomas. 

Het was fijn om lieve mensen om ons heen te hebben op deze dag, we hebben samen een tompouce gegeten. Een tompouce met een prachtige afbeelding van Thomas. Op zijn tweede verjaardag vond Thomas dit zo leuk, handjes in de tompouce, dus dit moest dit jaar opnieuw. Bij alles op deze dag hebben we nagedacht over hoe Thomas het zou willen. Ballonnen, cadeautjes, tompouce en later op de avond hebben we vuurwerk afgestoken. ‘Make a Wish-pijlen’, met een wens van papa en mama voor Thomas.

Omdat we Thomas fysiek geen cadeau meer kunnen geven hebben we nagedacht wat Thomas graag zou willen. Thomas was gek op dieren. Capibara’s en giraffen zijn favoriet. Om deze reden heb ik verschillende dierentuinen benaderd en voor elkaar gekregen om in de naam van Thomas een Capibara te adopteren. Thomas zijn eigen Capibara, wat zou hij dit geweldig vinden. Een Capibara met de naam Jokie, één van zijn lievelingsknuffels. Op deze manier hebben wij Thomas zijn geboortedag ingekleurd, in zijn nagedachtenis.

In het Thomas-bos, (we hebben bomen voor Thomas geplant) hebben we een kei voor Thomas bij een mooie boom neergelegd. Met de tekst; “Thomas Lok, Ons allerbeste vriendje”. 

Het is september, constant denk ik terug aan vorig jaar. Wat hebben we vorig jaar op deze dag ondernomen en bekijk de foto’s van die dag. Vol bewondering want het doet me telkens beseffen hoe strijdvaardig en dapper Thomas is geweest. Het gesprek wat wij in september hebben gevoerd lijkt wel gisteren. Op de MRI-scan van 6 september was te zien dat de tumor opnieuw was gegroeid. Verschillende artsen bevestigde dat Thomas niet meer beter zou worden. Het verdoofde gevoel van toen, voel ik nog steeds. Elke dag is weer een dag die ons verder weg trekt van het leven samen met Thomas. De weg die we moeten gaan zit vol dwalingen, we moeten. Het voelt als een onmogelijke opdracht maar we kunnen de wijzers van de klok niet tegenhouden, elke dag worden we wakker. Het niet kunnen beseffen dat dit definitief is, blijft. Als Thomas op zijn fietsje de gang uit zou komen ‘scheuren’, zou ik niet eens verbaasd zijn. Vasthouden aan de hoop dat deze pijn tijdelijk is, geeft een soort van zelfbescherming. Er moet toch een moment zijn dat Thomas weer thuis komt. 

Het is stil en leeg. In alles wat wij doen en zeggen zit een laag, een laag van verdriet. Mijn verstand wil er niet aan, dit is voor mij nu een manier van overleven. Ondertussen proberen we een aantal dagen te werken, afleiding te zoeken en elke dag invulling te geven. Wetend dat deze laag; een laag van gemis, verdriet, liefde en trots op Thomas ons leven is.

P1000098_crop

P1000105

P1000113

20130901_155550