20 juni 2013

Vorige week vrijdag zijn we met een camper vertrokken richting zon. Het gevoel van elk moment naar huis toe kunnen en niks definitief boeken gaf ons enigszins rust. Het lukte mij niet om koffers te pakken, want ik zag drie koffers staan, twee grote en een kleine van Thomas. We hebben allebei spullen van Thomas uitgezocht die we mee wilden nemen. Jokie & Jet, een vrachtwagentje van Cars en we hadden in de camper verschillende foto’s van Thomas opgehangen. We hebben de urn naar opa en oma gebracht. De voordeur dichttrekken was enorm zwaar, maar we moesten het proberen. Op reis, wetend dat Thomas met ons meegaat, waar we ook zijn.

Het was Vaderdag, Thomas zou het geweldig vinden. Wetend dat Thomas het altijd prachtig vond om cadeautjes te geven maar dan wel zelf uit te pakken. Omdat Peter voor altijd de papa van Thomas blijft ging deze dag niet zomaar voorbij. Het besef dat Thomas niet zelf een cadeautje en een knuffel kan geven, doet pijn. De wetenschap van de datum geeft de zwaarte aan de dag maar de dag  is niet verdrietiger dan andere dagen. Elke dag is verdrietig zonder Thomas. En eerlijk gezegd denk ik ook dat ik dit wil.

Wij kregen vorige week het droevige bericht dat Thomas zijn achterneefje Jayden is overleden. Uiteraard zijn we gelijk terug naar Nederland gereden, als eerbetoon wilden wij bij het afscheid aanwezig zijn. Het was confronterend, de herinneringen van een half jaar geleden staan nog als de dag van gisteren in mijn geheugen.

Op 11 juni was het een half jaar geleden dat wij lieve Thomas moesten laten gaan. Wij hebben deze dag wensballonnen op het strand opgelaten. Een half jaar voorbij. En dit is pas het eerste half jaar, wat is het vreselijk zwaar. En toch mocht ik de keus hebben, dan zou ik zijn veel te korte leven verkiezen boven hem nooit gekend te hebben. Wat heeft Thomas ons veel geleerd en gegeven. Wij denken bij alles aan Thomas, ook met een lach; want wat had hij pret met datgene wat hij deed. Lieve Thomas jij was altijd vrolijk en dapper. Je zou van papa en mama niet accepteren als we bij de pakken neer gaan zitten. Als het even niet meer gaat, dan doe ik mijn ogen dicht en voel ik jouw kleine handjes in de mijne, zie ik jouw lieve ondeugende toet met opgetrokken neusje…dit geeft mij kracht. Kracht om de dagen door te komen, met en zonder jou lieve Thomas.

We hebben een urn voor Thomas ontworpen. Vanmorgen hebben we besproken hoe we de foto’s van Thomas op het graniet geplaatst willen hebben. Het is weer een stap in het proces die het definitieve bevestigd. We willen alles zo goed mogelijk voor Thomas doen, ook deze kleurige urn hoort hierbij. Maar als ik er teveel over nadenk en de pijn teveel toelaat, geeft het een vreselijk gevoel.

Het over Thomas blijven praten vinden wij fijn. Het ergste wat een ouder kan overkomen is het verliezen van je kind maar er niet meer over praten is minstens zo erg. Thomas blijft voor ons voor altijd ons alles.