15 februari 2013

Twee maand geleden was het de dag dat wij voor de allerlaatste keer jou mochten vasthouden, wij missen je lieve Thomas. Je hebt zoveel gegeven, maar ik had jou nog zoveel meer willen geven. Elke dag is weer een gevecht, een gevecht tussen verschillende onbegrijpelijke emoties. Toch maar weer opstaan en proberen de dagen door te komen, afleiding zoeken. Het is niet dapper, wij zijn niet sterk. Wij hebben geen keuze maar moeten. Niets is wat het lijkt, constant het enorme gemis en verdriet voelen.
Wij zijn naar een VOKK (Vereniging Ouders Kinderen met Kanker) bijeenkomst voor ouders van een overleden kind geweest. Wat confronterend, een tafel met foto’s van kanjers die de oneerlijke strijd hebben verloren. Ik bleef maar staren naar de foto’s van al deze dappere kinderen en kon maar niet begrijpen waarom onze Thomas hier tussen stond. Wat een verdriet maar tegelijkertijd wat een bijzondere ouders, trots op hun strijders. Zoveel herkenning, emoties raasden door mijn lijf. Ik realiseerde mij dat ik op deze middag ook geen antwoorden zou vinden op mijn vragen, waarom en hoe ooit verder..
Onze kanjer stond afgelopen zaterdag in het Dagblad  van het Noorden. Een journalist kwam bij ons thuis om te praten over Thomas. Ook al is ons hart gebroken, het kost geen enkele moeite om vol trots over Thomas te praten. Ook al wist ik welke tekst in de krant zou komen, moest ik het eerst twee keer doorlezen, gaat dit echt over onze Thomas? Het is een waardevol artikel geworden (onder media).
Ook hebben wij de film over de dienst gekregen. Het lukt mij niet om dit te bekijken, het onbesef voelt ‘veilig’. Als ik besef en probeer te begrijpen dat wij Thomas zijn verloren, is het teveel.
Het is fijn dat wij lieve mensen om ons heen hebben die als een vangnet fungeren. Onvoorwaardelijk en op de juiste momenten steun bieden. Dit jaar moeten wij alles voor de eerste keer zonder Thomas meemaken, verjaardagen, moederdag & vaderdag en nog zoveel andere dagen. De klappen blijven komen, nu maar ook de rest van ons leven. Maar hoe hard het ook is, de wereld draait maar door. En wij…wij voelen ons verslagen door deze wereld. Nu het sneeuwt en de kindjes op de slee voorbij komen, snap ik niet waarom niet elk kind “gewoon kind” mag zijn..