21 januari 2013

De shock van de eerste week, de emotionele chaos van de weken die volgden, alles wat er geregeld moest worden en de enorme leegte waar wij nu elke dag in overleven. Het is zwaar, enorm zwaar. Komt Thomas dan echt niet meer thuis?
Elke ochtend kijk ik in Thomas zijn kamertje en hoop ik, tegen beter weten in, dat hij daar heerlijk in zijn blauwe pyjama ligt te slapen. Zoals het elke ochtend ging, lachend wakker worden met een grote knuffel voor papa en mama. Kleertjes hangen schoon in de kast, zijn speelgoed staat op dezelfde plek en zijn schoentjes staan in de gang. Zijn laatst gedragen pyjama en knuffeldoekjes hebben nog de lieve zoete geur van Thomas.
Wij hadden gehoopt en verwacht dat als je een kindje mag krijgen, wij onze zoon zouden zien opgroeien. Dit is de natuurlijke weg van het leven, de cirkel van het leven zoals het zou moeten zijn. Elke seconde missen wij thomas, het verlies betekent voor ons ook verlies van de toekomst en onze dromen.
Wat hebben wij lieve kaarten, mailtjes en berichtjes gehad, dankjewel! Gelukkig is voor anderen onbegrijpelijk wat wij meemaken maar door te luisteren en er simpelweg te zijn, krijgen wij kracht om elke dag op te staan. Het voelt nu enorm zinloos, maar wij proberen het omdat Thomas zo genoot van het leven. Thomas is een inspiratiebron voor velen. Thomas had veel tegenslag maar wat was hij ontzettend sterk en elke dag zat hij vol levenskracht. Wij zijn het Thomas verplicht om te proberen hem te volgen in zijn kracht, het voelt als een onmogelijke opdracht. Het gemis van een kind is een levenslang gevecht. Mijn ervaring is dat het fijn is wanneer mensen ons de ruimte geven, niet zelf gaan invullen en vooral ook de naam van onze zoon blijven noemen Thomas.
Vorige week hebben wij bij de fotograaf foto’s uitgezocht van de dag na het overlijden en van de dienst voor in een fotoalbum. Wat ontzettend confronterend, uit meer dan 800 foto’s een selectie maken en bij elke foto de pijn en het gemis voelen. Ook besefte ik dat wij totaal in een roes deze dagen zijn doorgekomen. Foto’s van het moment dat wij het kistje sloten waren moeilijk om terug te zien. Lieve woorden, kusjes maar niet voelen wat wij nu voelen. Alles echt alles heb ik er voor over om Thomas nog één keer een kusje te geven of zijn zachte haartjes te voelen. Met het gevoel wat ik nu heb, zou ik toen nooit de kist kunnen sluiten. De dagen verliepen met teveel emoties en onbesef.
Ook hebben wij een gesprek gehad over het ontwerpen van een urn voor Thomas. Via de officier van justitie hebben wij vervroegd afgifte gekregen van het as. Het idee dat Thomas niet dezelfde dag weer thuis zou zijn, waar hij hoort, vonden wij vreselijk. Dit is gelukt maar nu de volgende stap het ontwerpen van een bijzondere urn. Ook tijdens dit gesprek bleef ik mij maar afvragen waar wij eigenlijk mee bezig zijn.
Ook zaken zoals de medische apparatuur rondom de tracheacanule, medicijnen, sondevoeding, bed in de woonkamer etc. moet retour. Elke keer wordt een stukje van ons leven samen met Thomas weggehaald. Het is moeilijk. Maar wat kan er nu erger zijn dan het verliezen van Thomas..niks..
Via de VOKK hebben wij ons aangemeld voor een bijeenkomst ‘ouders van een overleden kind’. Deze dag is op mijn verjaardag, een extra beladen dag.
’s Morgens geen knuffeltjes van Thomas en geen prachtige tekening. Hopelijk zal wat extra steun, begrip en troost van lotgenoten ons ‘goed’ doen.