16 januari 2012

Het is een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven..Het is nu allemaal erg dubbel, we zijn ontzettend trots dat onze dappere strijder de bestralingen geweldig heeft doorstaan, wat was dit heftig..maar tegelijkertijd..”hoe nu verder?”
 
Het is vreemd om na 1,5 jaar vechten..vier a vijf keer per week in het UMCG voor chemo, bestralingen en controles (of wekenlange opnames), nu ineens pas over drie weken voor controle terug te moeten. Dit moet het dan zijn, we dachten dat we na de laatste bestraling zo opgelucht zouden zijn, maar nee zo voelt dit niet, laten we alsjeblieft de tijd een jaar vooruit schuiven, een jaar met goede uitslagen en een tijd waarin we weer wat vertrouwen kunnen krijgen. Het is en blijft altijd erg spannend, maar nu de 1e periode..we doen niks anders dan in zijn nekje voelen en kijken of Thomas pijn heeft.
 
Eigenlijk geeft Thomas geen enkele aanleiding dat we zouden moeten denken dat hij ergens last van heeft, wat een vrolijkerd! Gezellig spelen en knuffelen, Thomas kan er (net als ons) geen genoeg van krijgen. We merken niet aan hem dat hij een loodzware behandeling heeft doorstaan, integendeel wat een energie!
 
In februari staat een MRI op de planning, het effect van de bestraling is dan nog niet te meten (het tumorweefsel moet worden afgebroken, dit is een proces van maanden), maar het doel van deze scan is om te beoordelen of er geen andere verdachte plekjes bij zijn gekomen (en groeit het vreemde plekje bij zijn sleutelbeen en hart).
 
We gaan er wederom voor, het leven stap voor stap weer oppakken, met dappere Thomas als ons voorbeeld!