De maand augustus, de 27e in 2010…deze dag werd ik moeder en Peter vader van een geweldige zoon. Na een fijne zwangerschap en het aftellen naar deze dag, waren wij ons aan het voorbereiden op een andere toekomst. Een toekomst waarin wij ouders mochten zijn. De geboorte van Thomas is het mooiste wat ons is overkomen maar totaal onverwacht tegelijkertijd het zwaarste ooit.
Alles speelt keer op keer opnieuw in mijn hoofd af. Vorig jaar augustus, we wilden er een knalfeest van maken. Het niet kunnen beschermen van je kind, je alles, tegen een vreselijke ziekte doet onbeschrijfelijk veel pijn. Het enige wat wij konden doen is Thomas alles geven wat in onze macht lag. Dus ook een feest inclusief vriendjes, partytent, clown, springkussen, ijskar en het belangrijkste veel liefde. Nu weet ik niet hoe we deze dagen door moeten komen, het had zo anders moeten zijn. Het aanvaarden van ons leven samen en onze zoon in ons hart, is enorm zwaar.
Nu acht maanden na het overlijden van Thomas wordt het steeds moeilijker, het verlangen en gemis wordt groter. We moeten continu in gevecht om ons staande te houden. Elke dag zeggen we tegen elkaar dat we moeten, geen keuze hebben en dat Thomas ons voorbeeld is. Dit terwijl je energie volledig beneden peil is. Er zijn dagen dat het voor ons gevoel iets beter gaat, maar dit heeft puur te maken door de afleiding die we zoeken. Elke dag komen we thuis in een leeg huis en elke ochtend kijk ik eerst in Thomas zijn slaapkamer.
We hebben vorige week de nieuwe urn gekregen, iets waar wij enorm tegenop zaten maar tegelijkertijd wilden wij een mooie urn met de kleur lime-groen en een dierenafbeelding. Omdat wij altijd gezegd hebben; Thomas hoort thuis te zijn, thuis bij ons, wilden wij nu ook niet de urn naar de steengilde brengen. Dit wilden wij zelf doen, thuis in onze eigen omgeving. Met veel verdriet en onbegrip heeft Peter het as “overgegoten”. Geen woorden voor….
Een lieve verrassing, we hebben een boek gekregen van de website van Thomas. Fijn om te hebben..
Denk aan jullie. Jullie hebben een bijzondere plaats in ons leven. Kus Paula
Wat moeilijk. zal het voor jullie zijn.Met het lezen hiervan schieten mij de tranen al in de ogen. Heeeel veel sterkte samen !! Ik hoop dat jullie de kracht krijgen om samen weer verder te gaan .XXX
Ook hier word veel aan jullie gedacht!
Iedere keer als ik jullie blog lees, vult mijn hart zich met liefde en tranen.
Liefde die in elk blog voelbaar is, net zoals het verdriet.
Ik hoop dat jullie hier samen sterker uitkomen.
Jullie moeten verder, zonder Thomas. Een onmenselijke opgave, maar…jullie gaan ook nog dingen doen zodat Thomas en alle andere kindjes die aan deze vreselijke ziekte overleden zijn, niet vergeten zullen worden.
’s Avonds kijk ik altijd of ik nog mooie sterren aan de hemel zie staan. De mooiste sterren fonkelen het hardst…
Thomas waakt over jullie en zal dankzij jullie inzet nooit, maar dan ook nooit vergeten worden!!!
Jullie gaan het samen redden, daar ben ik van overtuigd.
Heel veel liefs en sterkte.
Ingrid xxx
In gedachten bij jullie. Veel liefs, joke
Vandaag de dag waarop je eigenlijk alle boodschappen had moeten doen. De voorbereidingen voor een verjaardag. Nu de dag waarop je bedenkt hoe je deze dagen überhaupt door zult komen… De eerste verjaardag zonder jullie mannetje. Ik hoop dat jullie toch op een fijne manier kunnen terugdenken aan alle mooie dingen die hij jullie heeft gebracht. Thomas stuurt jullie in ieder geval lekkere warme zonnestraaltjes…
Liefs, Francine
Thomas had gisteren (en vandaag en morgen en…..) moeten spelen met al z’n nieuwe speelgoed.
Jullie hadden er moe maar voldaan naar moeten zitten kijken en met hem meespelen.
Nu is het leeg en kaal en opnieuw een diep dal. Steeds maar weer.
Maar die dagen dat het iets beter lijkt te gaan. Daar gaan er steeds meer van komen. Echt!
Het blijft zwaar, héél zwaar. Maar het wordt ‘dragelijk’. Thomas gaat jullie daarbij helpen.
En niet te vergeten jullie naasten die ook zo veel van jullie houden een ook zo veel van Thomas hielden. Thomas blijft altijd jullie kleine ventje en de herinneringen zullen altijd blijven.
De mooie worden sterker en de nare worden zwakker.
Ik denk heel erg veel aan jullie. Het blijft onbegrijpelijk allemaal. Waarom? Je kan het duizend keer vragen maar een antwoord is er nooit.
Heel veel liefs van Sieanne.