Twee maand geleden was het de dag dat wij voor de allerlaatste keer jou mochten vasthouden, wij missen je lieve Thomas. Je hebt zoveel gegeven, maar ik had jou nog zoveel meer willen geven. Elke dag is weer een gevecht, een gevecht tussen verschillende onbegrijpelijke emoties. Toch maar weer opstaan en proberen de dagen door te komen, afleiding zoeken. Het is niet dapper, wij zijn niet sterk. Wij hebben geen keuze maar moeten. Niets is wat het lijkt, constant het enorme gemis en verdriet voelen.
Wij zijn naar een VOKK (Vereniging Ouders Kinderen met Kanker) bijeenkomst voor ouders van een overleden kind geweest. Wat confronterend, een tafel met foto’s van kanjers die de oneerlijke strijd hebben verloren. Ik bleef maar staren naar de foto’s van al deze dappere kinderen en kon maar niet begrijpen waarom onze Thomas hier tussen stond. Wat een verdriet maar tegelijkertijd wat een bijzondere ouders, trots op hun strijders. Zoveel herkenning, emoties raasden door mijn lijf. Ik realiseerde mij dat ik op deze middag ook geen antwoorden zou vinden op mijn vragen, waarom en hoe ooit verder..
Onze kanjer stond afgelopen zaterdag in het Dagblad van het Noorden. Een journalist kwam bij ons thuis om te praten over Thomas. Ook al is ons hart gebroken, het kost geen enkele moeite om vol trots over Thomas te praten. Ook al wist ik welke tekst in de krant zou komen, moest ik het eerst twee keer doorlezen, gaat dit echt over onze Thomas? Het is een waardevol artikel geworden (onder media).
Ook hebben wij de film over de dienst gekregen. Het lukt mij niet om dit te bekijken, het onbesef voelt ‘veilig’. Als ik besef en probeer te begrijpen dat wij Thomas zijn verloren, is het teveel.
Het is fijn dat wij lieve mensen om ons heen hebben die als een vangnet fungeren. Onvoorwaardelijk en op de juiste momenten steun bieden. Dit jaar moeten wij alles voor de eerste keer zonder Thomas meemaken, verjaardagen, moederdag & vaderdag en nog zoveel andere dagen. De klappen blijven komen, nu maar ook de rest van ons leven. Maar hoe hard het ook is, de wereld draait maar door. En wij…wij voelen ons verslagen door deze wereld. Nu het sneeuwt en de kindjes op de slee voorbij komen, snap ik niet waarom niet elk kind “gewoon kind” mag zijn..
Heel veel sterkte!
Lieverd geen woorden….. Knuffel…Julia
Ik voel en beleef je pijn, je vragen, je verdriet, je gemis, je onbegrip…elke dag vechten om boven te blijven…het gat is zoooo diep.
Onze zoon Andy (10) is 16 maanden geleden overleden, alles is nu voor de tweede keer, en geloof me, erger dan de eerste keer.
Ik wens jullie sterkte en kracht, Desirée,
Regelmatig kijk ik even op de site van jullie lieve Thomas, elke keer weer tranen in mijn ogen als ik zijn mooie foto zie.
Onvoorstelbaar wat jullie mee maken allemaal. Ik had al eens eerder een berichtje geschreven, maar nogmaals heel erg veel sterkte!!!
Liefs van zomaar iemand uit Hoogeveen.
Dikke knuffel van ons! <3
Lieve Francis, Peter & Thomas.
Iemand van onze toneelgroep zei van de week tegen me : Sandra, er stond een prachtig artikel over Thomas in de krant. Ik heb het uitgeknipt en bewaar het. Wat is Thomas een bijzonder en mooi mannetje.
Dat deed me zoveel, ze kent jullie niet persoonlijk, alleen via mij, maar ze leeft zo mee.
En Thomas is mooi en bijzonder, evenals zijn ouders.
Dikke kus en knuffel van mij!
Liefs,
sandra
Ik heb Thomas nooit gekend, maar wat heeft hij een indruk op mij gemaakt door jullie verhaal! Wat een dapper en prachtig jongetje! Wat kunnen jullie daar trots op zijn! Het is inderdaad zo verschikkelijk oneerlijk dat niet ieder kind gezond en gelukkig mag zijn! Ik wens jullie alle kracht en sterkte toe!!!
Wat verschrikkelijk weer om zo jullie verdriet te lezen… Het is indd niet eerlijk andere kinderen kind te zien zijn terwijl jullie dit geluk niet kunnen voelen!! Hele dikke warme knuffel! Liesbeth
Ik ken jullie niet persoonlijk maar ik was vandaag bij de zus van Francis. Het verhaal heeft zoveel indruk op mij gemaakt ik blijf er mee bezig. Ik zit nu met tranen in m’n ogen achter de computer. Zo’n prachtig ventje! Zo oneerlijk! Zo’n gemene ziekte! Er zijn gewoon geen woorden voor. Ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte wensen.
Lieve Thomas, Francis en Peter.
Ik lig nu nog in het ziekenhuis en heb de blog van Thomas weer een stukje kunnen lezen. Bij het openen van Thomas zijn liedje sprongen bij mij de tranen in de ogen van emotie, ontroering. Ik heb aan een hele lieve zuster mijn webblog door gegeven en ik weet zeker dat ze die gaat lezen. Ik heb een poosje met haar gepraat en toen kwam ik automatisch ook bij mijn buurjongetje Thomas. Ik heb haar zijn webblog ook gegeven. Over 3 weken lig ik weer hier en hoop haar te spreken over onze webblogs.
Jullie 3en zijn altijd in mijn gedachte. Hopelijk spreken we elkaar gauw.
Heel veel liefs,
Jullie buurman, Rudy